Ben Ali İsmail Korkmaz vurmayın ölüyorum!

Ben Ali İsmail Korkmaz

Yıl 2002 Sekiz yaşındaydım, ilkokul ikinci sınıfa gidiyordum.

Kasım ayının sonlarıydı.Okula gidip gelirken reklam panolarında bıyıklı bir amca hep bana bakıyordu.

Çatık kaşları, asık suratı buruşuk bir kalp gibi büzülmüş dudakları beni korkutuyordu.

 O yıl okulda bazı öğretmenlerim dahil herkes, yeni bir değişimde bahs ediyordu ben anlamıyordum. Arkadaşlarım, kendi aralarında ailelerinin AK PAK olduklarını söylüyorlardı ben yine anlamıyordum.

Sokakta, otobüs duraklarında, alışveriş merkezlerinde hemen hemen her yerde

o bıyıklı amca karşıma çıkıyor, kaşlarını çatıyordu, sanki beni takip ediyor bana kızıyordu.

Bıyıklı amca beni 13 yıl takip etti. O’ nu her gördüğümde anlam veremediğim bir korku ile irkildim.

O dönemler çocuktum, reklam panosunda ki amcanın beni gördüğünü düşünür korkardım.

 Arada 11 yıl geçti. Eskişehir Anadolu Üniversitesi, İngilizce Öğretmenliği 1.Sınıf öğrencisiyim.

Bıyıklı Amcanın yerine polis beni takip ediyordu. Sanırım anlamışlardı çocukluğumdaki korkularımı, artık panolara bakamıyordum.

3 Haziran 2013 bu gün 21 yaşındayım.

11 yıl soluksuz takipten sonra, bana dair hiçbir şey kalmamıştı.

Etnik kimliğim üzerinde birileri prim yapıyor, Okulumda kiminle oturup oturmayacağıma bile onlar karışıyor, yeşil alanlarım parselleniyor, gençliğim dinle sınanıyor…

Dev alış merkezleri yükseldikçe reklam panolarındaki resim büyüyor ve benim kaygılarım artıyor.

Günlerdir benim gibi kaygılı olan gençlik ayakta. İstediğimiz tek şey  özürlüğümüz  ve 11 yıldır bizde çalınanlar  yarına olan kaygılarımızdı.

Güzel bir gelecek için, özgürlük için, korku kültürünü yenmek için, Deniz'lerin ruhunu benimseyerek fırladım sokağa, gezi eylemi sadece ağaçtan ibaret değildi, 11 yıl boyunca biri tarafında kovalanmanın verdiği gerginlikle benim gibi panolarda korkanların eylemiydi.

Akşamüstü arkadaşlarımla’’ Ey özgürlük’’ diye şarkılar mırıldandım nasıl bilmiyorum.

Dar bir sokaktayım, eli sopalı amcalar peşimde vurmayın diyorum vuruyorlar!

Ama ben ölüyorum arkadaşlarım bilmiyorlar…

Vurmayın diyorum vuruyorlar!

Ama ben ölüyorum, annemle vedalaşmadım diyorum dinlemiyorlar…

Vurmayın diyorum vuruyorlar!

Bana bakan bütün kameralara el salıyorum biliyorlar, ama görmüyorlar…

Yine o reklam panosu, yine O bıyıklı, buruşuk kalp gibi buruşuk dudaklı amca

Panodan çıkıyor ve ben kazandım diyor, suçlusun diyorum katilim sensin diyorum…

İlk defa gülümsüyor, boşuna çırpınma diyor onlar seni görmüyorlar…

Bu gün kaçıncı duruşmam bilmiyorum.Ben onları görüyorum, biliyorum onlar beni yine görmüyorlar…